Mężczyzna w roli ofiary przemocy domowej

Od dawna ludzie ludziom zadajÄ… ból. Panuje poglÄ…d, że jedna ze stron zawsze bierze górÄ™, silniejszy przeciwstawiony sÅ‚abszemu. Odnosi siÄ™ to do swery tak fizycznej – bicie, rany cielesne, jak i psychicznej – wyzwiska, obelgi, obrażanie, zastraszanie, szantażowanie, zawstydzanie.

To smutne, że przemoc dotyczy również życia rodzinnego, domu, miejsca wyjątkowego, które z reguły powinno być ostoją spokoju i bezpieczeństwa.

Istotą przemocy jest krzywda na słabszym. Coraz częściej tą słabszą stroną, ofiarą przemocy domowej jest mężczyzna.

Mężczyzna od kobiety doświadcza powtarzającego się cierpienia, poczucia krzywdy, niesprawiedliwości. W miejsce miłości, czułości, dobroci weszły rozpacz, lęk i bezradność.

Na domiar złego nie jest to łatwo dostrzegalne, bo rzadko który mężczyzna przyzna się do poniżania przez kobietę, uchodzacą za istotę słabszą, z obawy przed wyśmianiem.

Z pewnością był moment, kiedy zbuntował się przeciw złemu traktowaniu, ale kobieta wracała do przemocy względem niego. Potem przepraszała i używała wielu ‚sztuczek’, aby jej przebaczył. Przemoc więc towarzyszy stale.

Najtrudniejsze chyba do zrozumienia jest, dlaczego ofiara pozostaje ze swoja oprawczynią. Otóż mężczyzna zamyka się w sobie, nie wierzy w możliwą pomoc z zewnątrz, przestaje być zdolny do ‚ogarnięcia’ tej sytuacji. Poddaje się. Wydaje się mu, że cokolwiek zrobi, to obróci się przeciw niemu. Przyzwyczaja się do takiego traktowania i nie walczy już. Społeczeństwo i instytucje też nie ułatwiają mu zadania.

Co popycha kobiety do przemocy względem mężczyzn i jak ta przemoc wygląda?

 Gniew, złość, brak kontroli nad emocjami. Niestety agresywne kobiety często mają dwa oblicza. Jedna twarz miła, nie wzbudzająca podejrzeń, druga ta zła. Wewnątrz znajduje się słaba osoba, która próbuje udowodnić siłę poprzez:

Izolowanie partnera – podsłuchiwanie lub blokowanie rozmów telefonicznych, ograniczanie lub uniemożliwianie spotkań z przyjaciółmi czy rodziną;

 Nacisk – grożenie odejściem od partnera, zabraniem mu dzieci, dąsanie się, obrażanie, grożby, np. nie dam ci pieniędzy;

Agresja słowna – destruktywna krytyka, ubliżanie, drwiny, krzyki, wyzwiska, obelgi, słowne groźby, oskarżenia, pomówienia, plotki;

Przemoc fizyczna – popychanie, policzkowanie, szczypanie, drapanie;

Przemoc seksualna – zmuszanie do odbycia stosunków seksualnych, upokarzające traktowanie partnera podczas seksu, wyśmiewanie się z jego niesprawności seksualnej, chłód emocjonalny;

Brak szacunku – permanentne upokarzanie ofiary, lekceważenie go, odmawianie udzielenia pomocy, wydzielanie pieniędzy;

Nękanie partnera – zawstydzanie go przed innymi ludźmi, śledzenie, kontrola ofiary, otwieranie jego prywatnej korespondencji, monitorowanie jego kontaktów z innymi ludźmi;

Nadużywanie zaufania – notoryczne kłamstwa, niedotrzymywanie obietnic, łamanie wspólnych ustaleń, przejawianie zazdrości, podczas gdy samej dopuszcza się zdrad;

Groźby – zastraszanie partnera, tłuczenie przedmiotów, agresywne ruchy;

Wypieranie się przemocy – obietnice poprawy, prośby o przebaczenie, obwinianie męża za napady złości, zaprzeczanie, że dopuściła się agresji na partnerze.

Osobę zdominowaną przez członka rodziny trudno rozpoznać, tym bardziej, że on sam się z tym kryje. Jednak nagłe nadużywanie alkoholu lub innych substancji uzależniających  może świadczyć właśnie o wyczerpaniu psychicznym.

Przemoc i maltretowanie może mieć poważny wpływ na życie Twoje i Twoich dzieci. Pierwszym krokiem do zatrzymania przemocy jest zdać sobie sprawę, że to jest przemoc. Mów o tym znajomym, członkom rodziny lub innym osobom godnym zaufania.

Przyznanie, że problem faktycznie istnieje i szukanie pomocy nie oznacza, że ​​nie udało Ci się jako człowiekowi i jako mężowi. Nie jesteś winien, ani nie jesteś słaby.

.

. Beata Andrasik

Photo credit: mrbill78636 / Foter / CC BY